Vertrokken vanuit Brussel was het bijna een traditie dat er iets fout moest lopen met onze boogkoffers. Na 45 min Spanglish en dankzij onze hulplijn Ivan, bleek dat iemand in Brussel onze boogkoffers had ingeklaard als vuurwapens. Hierdoor moesten we 5 terminals verder bij de Guardia Civil onze koffers gaan oppikken. De stress was vlug vergeten eens we met onze chauffeur de glooiende heuvels van het Spaanse binnenland binnen reden. In de verte doken de bergen van Gredos op, een teken dat we niet ver meer waren van onze eindbestemming. Wanneer je de typische Spaanse eikenbossen ziet verschijnen en je de kronkelende weg naar boven rijdt, neemt het jachtinstinct zoals gewoonlijk over en speuren je ogen links en rechts van de weg naar wild. In het midden van de vallei omringd door een stenen muur ligt het oude klooster dat al sinds enkele tientallen jaren in eigendom van de familie is. Het mooie laat middeleeuws gebouw en zijn landerijen ademde één en al traditie uit.

Hier zouden we de volgende 7 dagen en nachten verblijven om te jagen. Met het laatste restje licht van een mooie  zonsondergang bleef net genoeg tijd over om onze bogen te controleren en in te schieten. Morgenvroeg zou het vroeg uit te veren zijn. Die avond tijdens het eten kregen we de gelegenheid om met de overige jagers kennis te maken.

Iedere jager kreeg via een loting één van de 8 sectoren toegewezen van die 1500 hectare grote domein zodat men mekaar niet onder de voeten zou lopen. De keuze was vrij om met of zonder gids te jagen. Mijn vrienden Davy, voor wie het zijn eerste keer was, en Stefaan, zouden enkele dagen samen jagen. Ik, Frank, trok, zoals men van mij gewend was, er alleen op uit. De eerste dag was het vooral leren en voeling krijgen met het terrein en hoe het wild dit gebruikte. Ik had een mooie grote, glooiende weide en een lange brandgang in mijn deel van het domein, waarvan ik handig gebruik kon maken om met de verrekijker te speuren naar hert. Al snel had ik een hot spot gevonden onder een goed verscholen drinkplaats tussen de rotsen en wat de grootste bramenstruik moet geweest zijn die ik ooit had gezien. Het leek wel uit een sprookje te komen. Ik bevond mij in een arena van burlende herten die de akoestiek van de heuvels leken te smaken en die de hindes vakkundig probeerden te overtuigen van hun praal en pracht.

De volgende ochtend zou ik proberen om, met mijn neus in de wind, tot juist onder deze magische plek te sluipen en mijn kansen te wagen op één van de grotere herten die ik al had kunnen waarnemen. Na een fantastisch avondmaal en spannende verhalen van gemiste kansen was het snel naar onze kamer voor een korte maar verdiende nachtrust. De wind bleek onbetrouwbaar die ochtend maar toch slaagde ik er in om zeer kort bij enkele burlende herten te geraken, zelfs de alerte hindes met kalf hadden me deze keer niet kunnen opmerken. Op mijn hurken zat ik tussen enkele grote rotsblokken mijn strategie te overlopen toen ik plots op de wissel voor mij het gewei van een groot hert boven de rotsen zag uit komen. Geen tijd om de afstand juist te bepalen met mijn afstandsmeter,  trok ik mijn boog open en loste, Mijn pijl verdween in de forse bouw van het hert. De adrenaline in zulke situaties maken het soms uitermate moeilijk om na te gaan wat er exact gebeurd was. De onzekerheid zette zich snel in, wanneer ik op het aanschot en er rond geen spatje zweet vond, noch mijn pijl. Via mijn radio riep ik Gonzalo met zijn hond Ton om te helpen zoeken. Een kwartier wachten leek uren te duren. Ter plaatse aangekomen vond de hond al snel enkele tientallen meters verder de pijl en het eerste bloed. Het spoor liep de heuvel af in een rechte lijn maar ondanks dat het goed te volgen was, bleek het hert zeer goed te poot. Na een kleine km werd het spoor moeilijker te volgen en werd de conclusie getrokken dat het schot hoog was, waarschijnlijk boven de schouder. In het doolhof van geulen en kreupelhout verloor ik de hond en zijn conducteur uit het oog.

Pas wanneer ik de hond hoorde blaffen, kreeg ik terug een klein beetje hoop. Zeker wanneer Gonzalo me riep op de radio dat ik snel moest komen. In plaats van mijn hert had de hond een gewonde moeflon ram gevonden. Met een snelle handeling en een welgemikte pijl kon ik het dier uit zijn lijden verlossen. Op de WeHunt app was het duidelijk dat we ettelijke kilometers hadden gezocht maar aan het bloed op het spoor te zien, concludeerden we dat het hert een vleeswonde had opgelopen. Ondanks deze geruststelling zou dit voorval me nog enkele dagen bezig houden en zou ik de volgende dagen toch proberen om alles nog eens af te lopen. Als verantwoordelijk jager laat je geen stuk wild achter, levend of dood. Je zal er alles aan doen om het stuk terug te vinden. Het is niet eenvoudig om terug op het paard te springen als je er van af bent gevallen, maar het is de beste oplossing.

In plaats van mijn hert had de hond een gewonde moeflon ram gevonden. Met een snelle handeling en een welgemikte pijl kon ik het dier uit zijn lijden verlossen.

De dagen nadien kregen we, zeer uitzonderlijk voor de tijd van het jaar, slecht weer. In de late namiddag bevond ik me, in het midden van de open weide, plots in een hevige regenstorm met fel gedonder en bliksem. De volgende ochtend keerden we zelfs terug omdat de regen zo hevig was en hierdoor het zicht tot nul werd herleidt. Nadien klaarde het gelukkig op en bij de volgende walk and stalk hoorde ik de hoeven van een groot dier zich schrap zetten om boven mij de steile heuvel af komen. Ondanks slechte wind, hield ik me klaar, verstopt achter een grote rots. Ik zag de 2 kronen van het gewei op geen 5m boven mij zakken tot op mijn hoogte. Het grootste hert dat ik ooit had gezien keerde zich razendsnel en maakte rechtsomkeer om de heuvel weer op te stormen. Ik was verraden door het zachte briesje in mijn nek….

Diezelfde avond kreeg ik hetzelfde magnifieke hert nogmaals te zien op de weide met enkele hindes die hem vergezelden. Ik zou wachten tot het te donker was om dicht genoeg te komen maar het was onmogelijk om een schot te lossen in zulke omstandigheden. Grote herten worden immers niet groot door domme dingen te doen. De volgende ochtend probeerde ik tevergeefs om het gat tussen mij en het karakteristieke geburl van dit hert te dichten. Het werd een kat en muis spel in een doolhof van ondergroei en omgevallen bomen. Ondanks genoeg dekking en goede wind, bleef hij steeds mooi voor mij uit. Bij het afdalen tussen een redelijk steile rotspartij viel ik, als bij wonder, bijna over zijn afgeworpen stangen van het vorig seizoen, alsof hij plagend een geschenk had achtergelaten……..

Het leuke aan samen jagen is dat je niet alleen de verhalen deelt maar ook de vreugde van hun succes…

Ondertussen hadden mijn beide vrienden meer geluk en konden ze beiden een mooi representatief hert strekken. Davy, die zo goed als elke morgen door zijn wekker sliep, lukt het om een mooie representatieve 14 ender te strekken. Bijna werd hij door enkele moeflon ooien verraden maar door slim gebruik te maken van de wind en goede camouflage liepen ze hem straal voorbij. Daags nadien gingen Stefaan en Davy samen nogmaals op pad en kreeg Stefaan ook eindelijk de kans om een 12 ender te strekken. Ondanks dat ze achter een groot hert zaten liep het anders dan verwacht. Een page hert die soms de grote herten vergezellen, had hen niet gezien. Het leuke aan samen jagen is dat je niet alleen de verhalen deelt maar ook de vreugde van hun succes…

Verbeten probeerde ik ook de volgende dag om een glimp op te vangen van dit enorm hert, de koning van het domein. Op sommige momenten was het alsof hij elke beweging te slim of te snel af was. Bij een lange stalk tussen de heuvels en de rotsen stootte ik enkele moeflon rammen op, ik liet deze kans niet aan mij voorbij gaan en kon een mooie volwassen ram perfect strekken.

Een hele week voor dag en dauw er uit en laat je bed in, het kruipt in je kleren. Zondag ochtend probeerden we elk nogmaals, maar geen geluk.

Snel ingepakt en gezakt stonden we weer aan de check in op de luchthaven in Madrid. Als een slechte komedie bleek dat nu de vlucht overboekt was en dat we zonder online in te checken, niet zeker waren van een stoel. Nadat de laatste passagiers ingecheckt waren, werd er ons een hotel aangeboden en 3 plaatsen op de volgende vlucht daags nadien. Gelukkige was  onze chauffeur nog in Madrid en Ivan, die van het akkefietje had gehoord, stelde ons vriendelijk voor om terug te rijden naar Acornland waar we de volgende ochtend nog een walk and stalk zouden doen. En wat voor een ochtend ! Wederom 3 mooie kansen, zowel op hert, everzwijn als een grote moeflon waar ik net niet de kans had gekregen om te schieten…. Een perfect excuus om volgend jaar zeker terug te gaan. Er wachten namelijk een magnifieke moeflon en een zeer groot hert op mijn terugkomst.

Auteur: Frank Siedentopf
Foto’s: Stefaan Rotthier, Davy Termonia en Frank Siedentopf