Als boogjager is het aanbod van jacht organisaties nog steeds wat beperkt. Naast het feit dat het nog niet in alle landen is toegestaan, is het voor sommige organisatoren soms te nieuw of te onbekend. Enkele bevriende buitenlandse jagers hadden de naam Acornland al een paar keer laten vallen, meestal gevolgd door een hele resem aan superlatieven. Het bleef dus niet lang uit of  plannen werden gesmeed en begon het aftellen naar een week jagen op hert en moeflon, ergens in de heuvels van midden Spanje. Na een korte vlucht en autorit door de heuvels van Madrid kwamen we aan op het domein. Onze gastheer, Ivan,  stond ons op te wachten aan het middeleeuws gebouw. Trots vertelde hij hoe zijn familie dit domein met zijn middeleeuws klooster had omgetoverd tot een fantastisch paradijs voor de boogjager. Het gebouw aan de buitenzijde had nog zijn originele uitstraling en binnen voelde je de authenticiteit. De eetkamer en het aansluitende salon met zijn grote open haard was waar we de avonden zouden spenderen, waar we de avonturen van de dag konden delen met mekaar. Voor het avondmaal hadden we de mogelijkheid om onze  bogen nog eens vakkundig na te kijken en enkele pijlen te schieten.

Na een korte nacht werden we voor zonsopgang verwacht in de bow room, de uitvalsbasis waar de bogen en ander materiaal werden bewaard. Ivan bepaalde met ons de  strategie door middel van een kaart en enkele luchtfoto’s van het domein. Elk van de 6 jagers kreeg een sector toegewezen, afgebakend door de verschillende brandwegen. Door het westelijke en oostelijke deel liep een nationale weg en hierdoor werd dit volledig open gelaten, langs het noorden en zuiden was het gebied afgesloten door een jachtraster van 2 naburige fincas. Deze rasters vormden een natuurlijke wild corridor wat resulteerde in een hoge densiteit aan rood- en moeflon wild, maar ook een kleine populatie zwartwild. Eind september was, volgens onze voorgangers, het beste moment om het spektakel van de Iberische hertenbronst mee te kunnen maken. In de koelte van de eerste nacht stonden de weides onder het klooster gevuld met burlende herten. Vroeg uit de veren dus, met een snel ontbijt achter de kiezen, werden we elk gedropt in een deel van het gebied. Onze gidsen kenden het domein uit het hoofd en al snel waren de eerste stemmen in het bos te horen, op soms zeer korte afstand. Het blijft een bevoorrecht gevoel om de diepe stem te horen van een burlend hert, zeker op als je zo nabij staat dat je ze kan ruiken! Het terrein leende zich perfect voor de bersende jager, dicht struikgewas, kleine valleien en grote rots formaties die ook voor de grote herten een perfecte schuilplaats bleken. Diezelfde ochtend had ieder van ons al enkele close calls gehad met wild, moeflons of zelfs al groot hert. Maar met een jachtboog, meer nog dan met een vuurwapen en kijker, zal je situaties moeten creëren waarbij alles in het plaatje perfect klopt. Pedro De Ampuero, beschreef Acornland ooit als “The land of almost”. Je proeft het succes steeds op het puntje van je tong, maar telkens lukt het je net niet. Na het traditionele Spaanse avondmaal en lekker glas wijn, werd er nog meer aan strategie en taktiek  gewerkt. De volgende ochtend nam ik de bewuste beslissing om vanaf nu zonder gids te jagen, berustend op de info die ik de dag voordien in de GPS had kunnen voeren, was het plan om mijn solo mijzelf te meten met de natuur. Na een vruchteloze ochtend, kregen we via onze radio te horen dat de oudste jager in het gezelschap een mooi en sterk, onregelmatig hert had gestrekt. Tijdens de lunch kon Rens met glazige ogen, in geuren en kleuren vertellen hoe een jongensdroom hier werd waargemaakt. En dit in het jaar van zijn 50ste jachtakte!

In de koelte van de eerste nacht stonden de weides onder het klooster gevuld met burlende herten.

Bij het krieken van de volgende dag, was ik voor zonsopgang op een heuvelflank gaan zitten. Ik had de dag ervoor een diepe stem gehoord en het viel me op dat de herten de akoestiek van de vallei wel leken te gebruiken. De stem die ik zocht was alsof het hert in kwestie niets meer te bewijzen had. En, inderdaad, rond 7 uur stootte ik op zijn harem met enkele waakzame hindes. Ik kon nog snel uitmaken dat hij een dubbele kroon tooide en dat hij 2 kleinere satelliet herten bij zich had. Deze 2 opportunisten, waren uit op de grote groep hindes natuurlijk. De volgende uren lukte het me niet om ongemerkt door de muur van oren, ogen en neuzen te breken. Gefrustreerd liet ik via de radio weten dat ik het middagmaal over zou slaan. Ondanks de middag zon en de hitte kon ik het niet opgeven. Kalm en vastberaden bleef ik de groep volgen, uit het zicht en de neuzen van de opmerkzame hindes. Op het warmst van de dag kreeg ik eindelijk een kans om toch dichter te geraken. De hindes waren lager getrokken om te grazen en de 3 herten lagen in de schaduw van enkele steeneiken. Ik probeerde lager te sluipen, de steeneiken ontwijkend, hun bladeren klinken als cornflakes onder je voeten. Op enkele tientallen meters staken enkel zijn kronen boven het struikgewas uit. Maar het was één van de kleinere herten die plots recht veerde en op mij afstevende. 40m, 30, 25m, in dat enkele moment is er niets anders dan jou en het dier. Gefocust spande ik mijn boog en loste ik mijn pijl. Geen 30m verder viel een kleine 10 ender neer.

Die avond zit ieder van ons aan tafel met zijn hoofd in de wolken.

In mijn euforie, vergat ik het groot hert en zijn harem. Vermoeid, nat in het zweet, hing ik mijn boog aan een tak en verwittigde ik via de radio dat hert werd geschoten. Zinderende emoties gieren nog door mijn bloed als plots een hinde voorbij dartelde en achter haar aan hetzelfde groot hert, de tong uit de bek en zijn snuit opgekruld. Ik kon nog enkele foto’s nemen met mijn telefoon, mijn boog naast me, hangend in de boom, een beetje verder. Goed nieuws volgt snel en naast Rens kan Yves een hert strekken. Twee andere vrienden krijgen elk een mooie kans op moeflon die ze verzilveren. Stefaan, die ook zonder gids had gejaagd, krijgt meer dan goede kansen, maar als ervaren boogjager neem je de beslissing om een schot te lossen niet licht op. Het moet allemaal perfect passen, afstand, positie, is je aanwezigheid opgemerkt….., je mag niet op geluk berusten, anders loopt het snel fout. De laatste dag gaat hij met Ivan onze gastheer op pad. Deze laatste kent zijn domein als de binnenkant van zijn broekzak en samen kunnen ze een groot hert aanbersen, verscholen tussen de rotsen. Een technisch schot, moeiteloos genomen door een schutter als Stefaan, via een kleine opening tussen de rotsen, zorgt dat het hert geen 20m meters maakt. Die avond zit ieder van ons aan tafel met zijn hoofd in de wolken.

Met een koffer vol verhalen en enkele mooie trofeeën, vertrokken we met enige tegenzin, terug naar een Vlaamse herfst. Vooraleer we voet hadden gezet op Belgische bodem, was de volgende reis al geboekt. Wegens enkele grote jachtplannen van onder andere Stefaan ( Alaska ? ), waren er enkele spelerswissels maar de goede stemming en kameraadschap moest hiervoor niet onderdoen. Met wat geluk in de dobbelstenen, trok ik hetzelfde gebied als het jaar voordien. Dit zou mijn slaagkansen sterk vergroten zo bleek. En ook dit jaar zou ik solo gaan. Voor mij het toppunt van bersjacht, alleen met jezelf en de natuur die je soms helemaal opslokt. Meerdere malen per dag, een sms van mijn maat Stefaan ; “En al iets gezien ? “ Geschoten ? “ Maak mooie foto’s aub !” Als professionele fotograaf kon hij zich mateloos opjagen aan slechte foto’s. 

Op de derde dag kon ik twee grote herten volgen en genoot ik van het spel hoe ze mekaar opmaten en uitdaagden. Beide kanjers liepen echter mijn sector uit en bijtend op mijn lip moest ik toezien hoe ze de hindes dreven op een glooiende weide in het laatste oranje van een ondergaande zon. Via de radio kreeg ik alsnog de toestemming om toch er achter aan te gaan. De jager en gids van de aangrenzende sector zijn te ver weg om zelf de achtervolging aan te gaan. Gehaast, probeerde ik te anticiperen wat herten en hindes zouden doen de volgende minuten. Via een slinger opeenvolgende eilandjes van kleine rotsblokken kon ik mij midden in de groep plaatsen en in de laatste minuten schemer stapte één van de 2 herten statig voorbij. Ik zag de verlichte nock van mijn pijl een gracieuze boog maken om dan te verdwijnen boven de voorpoot. Een korte nazoek in het donker met de atypische zweethond Pipa de Parson terrier van Ivan, levert een mooie 14 ender op, gevallen en verscholen tussen de rotsen. Door enkele instellingsfouten op de camera zijn zo goed als al mijn foto’s onscherp. Een goed excuus om toch nog eens terug te moeten gaan, grap ik.

De volgende dagen is alles wat trager en de laatste ochtend ga ik zonder enige verwachting toch nog eens op outing. Op de terugweg, 15min voor de pick up, stoot ik enkele moeflon ooien op en val ik automatisch terug in jacht modus. Via de verrekijker zie ik, tussen de rotsen, enkele niets vermoedende rammen gaan. Eens uit het zicht, nam ik een cirkelende beweging rond de rotsen en wachtte ik af. Een grote ram komt als eerste uit de rotsen en graast verder. Hij kijkt nog even op in mijn richting maar ik beweeg niet. Met zijn kop in het jonge gras kan ik hem een perfecte pijl geven. Het zweetspoor is indrukwekkend en zorgt dat de moeflon nog geen 10m was gegaan. Door de verrekijker was het al duidelijk dat het “gene kleine” ging zijn. Ivan onze gastheer, scoorde hem 0,2 punten onder een medaille maar na de officiële score van de taxidermist bleek het toch een bronzen medaille !

Naast de grote densiteit van wild en de prachtige streek, is het zeker ook de goede organisatie en service die ons steeds terug naar Acornland drijft. Ivan en zijn team zijn ervaren mensen die weten wat je als boogjager zoekt en nodig hebt. Covid stak dit jaar stokken in de wielen maar volgend jaar gaan we weer. Stefaan en ik hebben een date met een groot hert. Waarbij het Stefaan zal zijn die deze keer mijn foto’s zal nemen.